Woensdag operatiedag

Zomba, 16 februari 2011.

Om half zes in de ochtend, een uur voordat mijn wekker af zal gaan, word ik gewekt door een enorme regenbui met wat gerommel in de verte. Dit is bijzonder, want meestal komen de buien pas in de loop van de dag opzetten. Wat een geweld op de vroege morgen. Het batert op dak, en klettert via de verzamelgoten naar beneden in de betonnen geul om het huis. De lucht koelt al snel lekker af, en een fris briesje komt door de hor de slaapkamer binnen.

Ik ben 's ochtends snel te activeren, en ook vandaag is deze bui genoeg om m'n brein alweer goed te laten draaien. Mijn gedachten dwalen af naar gisteren, woensdag operatiedag, aan hoe ik met een botte handzaag mijn eerste bovenbeensamputatie zelf deed. Het was bij een man op leeftijd met een geïnfecteerde onderbeensstomp, die maar niet wilde genezen. Aan het eind van m'n dag, voordat ik  rustig naar huis kon gaan, wilde ik eerst nog bij hem kijken op de afdeling, en me ervan vergewissen dat hij het goed maakte. De oude baas zat op zijn bed, in halve kleermakerszit (;-), en at  uit twee ge-emailleerde kommetjes. In het ene zat witte, stijve maispap, waarvan hij balletjes draaide. In het andere zwommen een paar kleine, zilverkleurige visjes in een rood sausje, waar hij de balletjes indoopte. Een prima hapje als je nog maar twee tanden bezit. Ik vroeg hoe het ging en het antwoord was 'best'. Ik spiekte onder zijn doekje, dat hij als een soort pyamajurk om zijn lijf had geknoopt, en zag dat het verband om de stomp nog droog was. Geen tekenen van een nabloeding dus voorlopig, dacht ik opgelucht.

Buiten hoor ik de vogels kwetteren en de nachtwakers onbegrijpelijk praten in Chichewa.

 Vandaag doe ik de grote visite op de mannenafdeling. Ook moeten Jeroen en ik ons visum verlengen in de stad. Genoeg reden om maar eens thee te gaan zetten.

Terwijl het water aan de kook raakt doe ik wat ochtendgymnastiek en kijk naar buiten. De regen is gestopt, en de wereld lacht me fris en vol bloemen toe.

Eva